Гордост на лицето на таткото, солзи во очите на мајката, дедото го стиска шишето, а бабата се фаќа за џебот од престилката од каде што вади „богатство“ и му го става во џебот на внукот за никој да не види.
Ечи музика, на масата има јадење и пиење, а на чело, под знамето, идниот војник опкружен со пријателите, на моменти весел, на моменти нервозен.
Вака изгледаше испраќањето во војска во СФРЈ, а и подоцна. Свечена обврска и, како што велеа постарите, најголемата чест што човек може да ја покаже кон државата.
Во минатото цели шатори се поставувале по улиците, а соседите си помагале
Порано банкетот можел да трае неколку дена, а домаќините воопшто не штеделе за со сите почести да си го испратат детето/внукот во војска. Освен роднините и пријателите, среќата и гордоста се споделувале и со другите.
Оние што немале големи дворови, на улица поставувале шатори, а соседите воопшто не се лутеле. Напротив, и тие учествувале во прославите помагајќи му на семејството на идниот војник да се организира прославата според прописите.
За разлика од денешниот дигитализиран свет со камери и различни апликации за комуникација, некогаш комуникацијата била ограничена на писма и телефонски говорници. И така до две години, стотици километри на место каде што никој со никој не се познава, а цимери ти се непознати личности.
„Мој Милане, кога ќе одиш во војска?“
Патувањето до самата автобуска или железничка станица, каде што се испраќал војникот, било доста тажно. Слично испраќање е снимено на камера во едно од српските села уште во далечната 1976 година, кога целиот град се собрал за да го испрати Милан Милошевиќ во ЈНА. На видеото, кое можете да го погледнете, се гледа како Милан е придружуван од тројца музичари, целото семејство, соседите, пријателите и сите што биле поканети на банкет.
Додека мажите се радувале, мајката, бабата, сестрите, а веројатно и девојката, судејќи по видеото, тајно плачат.