Не раскажав убаво што се случи таа година, мислам за деталите од неговото лекување. Сега, поминаа три и пол години, денес би му бил 12 роденден. Тој требаше да слави со својот близнак. Времето помина. Мојата болка и тага не се намалуваат, далеку од тоа. Но, сега сакам се да кажам – се зборовите со кои ја започнува својата исповед Верица Пауновиќ, мајката на момчето Огњен, кој повеќе не е меѓу живите.

Огњен, кој тогаш имал осум години, со болка отишол на тој свет и и’ ветил на мајка си дека нема да ја остави. Се сеќава на неговата наивна детска храброст со која страдал. Не сакал да ја загрижува, таков е мајќиниот впечаток кога ги средува спомените.

Случајот се случил во август 2018 година. Семејството е од селото Загајица кај Вршац. Огњен последните моменти од животот ги поминал во болницата во Вршац. Тој претходно бил на домашно лекување.

Како што изјави мајката Верица за Телеграф.рс, од 17 август таа несреќна година, кога за прв пат се пожалил на болките на мајка си, ша на лекарот, Огњен бил лекуван дома. Така беше до 27 август, кога по трет пат билоднесен на лекар и оставен поради итна операција. Во раните утрински часови наредниот ден на момчето прво му се слошило, а потоа починало.

Мајката седела покрај неговиот болнички кревет и разговарала со својот син. Таа се сеќава и споменува како тој пеел и ја тешел. Во својот час на смрт, таа се сеќава на својот врисок и неверување.

– Немав поим дека моето дете ќе умре – вели таа, наведувајќи дека прво ја извадиле од болничката соба, а потоа и дале седатив.

Не се ни сеќава точно кој дошол по неа. Мажот сигурно, а можеби и близнакот на Огњен, Лука.

Во тие десет дена, повторува, три пати го носела синот на преглед. Двапати, додава таа, му подготвувала работи мислејќи дека може да остане во болница.

– Вратен е со дијагноза стомачен вирус, со пробиотици, диета, капки за гасови. Момчето се жалело на болки, повраќање, дијареа, надуен стомак, а на половина од лечењето и црвенило околу папокот. CRP-то беше триста (и нормално е до 5). Ми кажаа дека е можно да пукнало слепото црево, а тоа ќе го утврдат дури кога ќе го отворат – вели мајката.

Причина за смрт: СЕПСА

Во извештајот од обдукцијата се наведува дека починал од сепса.

Верица набрзо дала исказ во полиција, а случајот преку Основното јавно обвинителство Вршац стигнал до Вишото јавно обвинителство Панчево. Нејзината кривична пријава двапати била одбиена, а жалбата до Вишото обвинителство била прифатена. По трет пат предметот е во надлежност на ОЈТ Вршац. Тие го имаа своето последно сослушување на крајот на октомври 2021 година.

Новинарите ги контактирале Општата болница во Вршац и Центарот за јавно здравје во тој град со прашања за лекувањето на покојниот Огњен Пауновиќ.

-Во врска со случајот со починатото момче Огњен Пауновиќ, а во врска со информациите кои ви се потребни, ве известуваме дека по немилиот настан во болницата, известен е Републичкиот здравствен инспекторат при Министерството за здравство, ве молиме контактирајте со увидот на Министерството за здравство за сите барани информации – стои во одговорот на ОБ Вршац.

Од Обвинителството немало одговор до објавувањето на текстот.

Според наводите од решението на ОЈО Вршац од 23.06.2020 година, констатирано е дека е извршен вонреден увид и во Здравствениот дом и во Јавната установа Вршац. Според извештајот на комисијата, лекарите од двете институции професионално си ја завршиле работата.

„Не можев сам да му помогнам“

Мајката Верица на роденденот на Огњен се сети на се од почеток. Сега, кога поминаа годините, се чини дека можеше да го каже она што претходно не можеше.

– Немав начин да му помогнам на моето дете дома. Им верував дека има само вирус, дека не е ништо сериозно. Го ставија на диета, му дадоа јогурт и пробиотици, сок од јаболко, разреден со вода. Не се сомневав дека ќе ми пукне слепото црево, дека ќе добие сепса и ќе умре – вели та, сумирајќи што се случило пред три и пол години.

За прв пат се пожали едно попладне. Тоа беше на 17 август кога беше пренесен во Здравствен дом.

– Дојде од играње фудбал: „Малку ме боли десната страна, а ме боли и ногата“ – објаснува што и рекол: – Реков да го однесеме на лекар. Му ја спакував целата облека.

Сопругот, додава таа, се сомневал на апендицитис. Сепак, тоа биле само сомнежи.

– Првата докторка го виде. Таа рече дека тоа не е слепо црево, тоа е вирус, ќе помине. Прашав дали можеби не е труење: „Тој е дете, да не изеде нешто случајно?

„Не, не, тоа е вирус“, рече таа.

Според зборовите на неговата мајка, тој тогаш примил лек, па усно им било наложено да се јави за четири дена доколку не оздрави.

„Тој ја криеше болката, скришно повраќаше…“

Таа објаснува дека има впечаток дека нејзиниот син ја криел болката.

– Тој е приврзан за мене и неговиот близнак. Слушнав дека тоа се силни болки. Кога ќе го прашав „Огнене сине, добро си?“ Ми рече дека е. Повремено одеше, повраќаше во бањата, да не го видам – ​​вели таа, нагласувајќи дека сепак го видела.

Се посомневала, вели, дека тоа не се случило само еднаш.

– Не можам ни да се сетам точно колку пати повраќаше. Мислев дека можеби е од лекот. Цело време беше на режим на исхрана – објаснува таа.

Повторно го однела на лекар, вечерта на петтиот ден. Прво тропнале на вратата од брзата помош.

– Докторот ми вели дека не знае што е, дека ќе не прати на педијатар. Видел дека Огњен има треска, па го упатил на хирург. Чекавме да не прими. Во меѓувреме доаѓа радиологот, како да претчувствувал. Два-три пати не прашува дали дојдовме кај него. „Твоето дете дојде“, му вели на хирургот, „прими го“. Така не внесе внатре – објаснува како поминала втората посета на лекар.

Нема убави зборови за докторот кој потоа го примил момчето.

„Момче, не допирај го папокот“

– Велам како повраќаше, како има дијареа, стомачни болки и како му е надуен стомакот, дека има црвенило околу папокот и дека не знам што е тоа. На мојот Огњен му вели: „Момче, не допирај го папокот“ – ги раскажува разговорите таа и додава дека тогаш го прашала Огњен за „допирање на папокот“, но дека момчето негирало дека го правело тоа.

Се сеќава и како се однесувал Огњен. Беше весел, посочува, како да не му беше грижа.

„Тој се правеше дека не е болен, мислам“, додаде таа, повторувајќи дека се плашел да не го остават во болница.

Тој ден не бил упатен на тестови и не примил терапија.

– „Тоа се гасови, ќе поминат, одете дома“, им рекол хирургот.

До 26 август деновите минувале слично. Мајката наведува дека Огњен бил на диета, јадел варен зеленчук, месо, супи. Одмарал и спиел.

– Имам уште три деца. Го следам, но не гледам ништо… Не вреска веќе од болка, разбирате ли што сакам да кажам? – вели мајката.

На момчето во соседството му било роденден, а на 26 август Огњен барал да оди на прославата.

– Сакаше деца. Десет дена немаше излезено од дома. „Ако си способен и сакаш да одиш, ќе одиме, но немој да повраќаш таму, те сака мајка ти, срамота е“. Па јас го однесов. Бевме околу 15 минути, па го донесов дома. Легна да спие. Тој спиеше малку, а потоа ме побара.

– Мамо, каде си?

„Тука сум“, вели таа во солзи, сеќавајќи се на разговорот: „Добро ли си„?

– Да, не ми е ништо. Мамо, те сакам – ги повторува зборовите на Огњен.

– Следниот ден му велам: ‘Немаш сила, сега мора да одиш во болница, јас не знам што да правам со тебе. Ме лажеш дека не ти е ништо. Не сакаш да се разделиш од мене и брат ти, но како да ти помогнам дома? Не можам ништо“, вели плачејќи се сеќавајќи се на разговорот.

„CRP било 300, нормално е 5“

Тоа беше трет пат да побараат помош. На инсистирање на мајка му, му извадиле крв и му наложиле да направи ултразвук.

– Јас велам да му направат крвна анализа, а таа прашува зошто никој не го направил тоа претходно. „Ве молам бидете први, навистина не знам што ќе правам со него“, повтори таа.

За подоцна бил закажан ултразвук. Огњен во меѓувреме појадувал.

– Реков ќе му дадам парче бурек. Дека му земаа крв, мислев да не падне. Му дадов и малку вода – ги објаснува деталите кои подоцна ќе испаднат важни.

– Одиме таму во 10 часот. Ги видоа и слепото црево и големото и тенкото, видоа се. Велат дека се е во ред: ‘Слободен си, оди дома’ – вели мајката

– О, Боже, ти благодарам. Огњен, мама те сака, тоа е, не ти е ништо. Сè уште е само вирус – вели таа.

Сепак, среќата била краткотрајна. Таа опишува како се вратила расположена кај докторот кој ги упатил на ултразвучен преглед.

-Таму ме чекаше лаборантот. Со резултатите од крвта што ја даде, се вратив кај докторот кој побара тестови. Ме исплаши со тоа што ме праша дали Огњен е добро. ЦРП, вели, изнесувал 300. Дозволено било 5 – се сеќава Верица.

Докторот му дал ново упатство на момчето да прими инфузија. Но, перипетиите не завршиле тука.

– Го земам упатот, го однесов во приемно на хирургија, ми велат дека не сме за кај нив, да одиме во друг дел од болницата. Па јас одам и му велам на Огњен: „Добро ли си?“ – ‘Добро сум’ – продолжуваат да разговараат, мајката е загрижена, а синот упорен тој да не ја загрижува..

-Таму ми велат: ‘Вие не сте за тука, вратете се таму каде што сте биле’. Повторно се враќам со Огњен и велам дека не можам да заминам од овде, затоа што треба да прими инфузија. Бараат да почекаме да викнат лекар. Го прегледуваат Огњен, а докторот што не прими вели: „Мајко, ова е слепо црево. Не знаеме дали е пукнато додека не го отвориме“.

Таму почнувам да плачам: „Како е слепото црево кога е вирус? Тој вели – не: – ‘Изгледа дека пукнало, но не знаеме додека не го отвориме. Му треба операција“.

Операцијата била закажана за четири и пол тој ден, бидејќи момчето претходно јадело.

– А кој ми кажа дека моето дете има апендицитис и дека му треба операција денес? Пишува ли некаде – првпат со поостар тон раскажува таа: – Докторот се сврте и си замина, не ме коментираше.

Таа објаснува и како западнала во неволја, во секој поглед. Не само што најстарото дете било лошо, туку и најмалото ја чекало дома мајка му да го дои.

– Треба да го дојам овој, другиот во болница. Мислев дека повеќе му требам нему, малиот е барем со татко му дома. Ќе му даде млеко, па нека пие. Немам каде да одам!

Таа го придружувала до салата и му ја бакнала раката

Огнен, вели таа, го придружувала до салата. Таа му ја бакнала раката.

– Ми повтори дека ќе биде добро, да не се грижам за него, замислете осумгодишно дете – вели самата таа восхитувајќи се на неговата зрелост и храброст.

Таа неколку пати ги прашала вработените кога ќе заврши. И рекле дека операцијата треба да трае околу 40 минути, ако се е во ред. Тоа време веќе поминало.

Кога Огњен се разбудил од анестезија, останала оптимист. Повторно и рекле дека е добро. Тој бил жеден, но таа не се осмелила да му даде вода или сок.

„Те сакам, не ме оставај“

– Вечерта беше 27-ми. Цела вечер зборувам со него, ми пее. По околу три или четири часа, тој доби болки. Ја замолив сестрата да повика некого, да му дадат нешто. Таа вели – не, се добил во инфузија. Барем со газа да му ја навлажни устата, од жед. Околу шест часот ми се јавуваат моите да прашаат како е Огњен. Велам дека ќе го однесат во Белград на понатамошно лекување – објаснува мајката.

Ова се и последните часови од животот на момчето.

– Некаде околу шест и пол, неговата состојба се влошува – вели таа, наведувајќи ги алармантните промени што ги забележала на телото на детето.

Потоа ја повикала сестра и докторот, кои ја извадиле од собата.

– Му велам: ‘Те сакам, не ме оставај’.

„Нема, мамичке моја“, одговарил тој.

Во 6.50 часот анестезиологот рече дека настапила смрт.

-Почнувам да плачам и да врескам, устата ми ја отвориле да ми дадат лек – го опишува најлошиот момент во животот.

„Докторот не ме ни погледна“

Потоа следувало кривична пријава против пет лица, меѓу кои тројца членови на комисијата, задолжени да утврдуваат дали има пропусти во третманот.

Докторот, прв против кога мајката го кренала гласот, по трагедијата не им се обратил.

– Никогаш! Имавме рочиште во Обвинителството во Вршац за Велики петок, на 27-ми. Ме одмина, не ми рече ни извини. Не ме ни погледна – вели таа.

Адвокатите кои ја застапувале се консултирале со вештаци, чија стручна проценка била дека Огњен можел да биде спасен.

– Тој рече дека Огњен требало да биде примен на 22 август во болница. Потешко би се опоравувал, но би останал жив – завршува мајката.