Дванаесетгодишно момче од Прњавор со месеци стоело пред Клиничкиот центар во Белград. Тој со месеци му давал поддршка на својот татко низ прозорецот на оваа институција. Покажуваше срце со рацете или гласно извикуваше „Те сакам“ за да може татко му да го слушне низ дебелите ѕидови и затворените прозорци. Секој ден со насмевка му мавташе на тато, додека еден ден срцето на татко му престана да чука. Леукемијата победи, а животот на Дејан згасна на само 36 години.
Ова е приказна за Павле Радановиќ, дете кое животот го принудил да порасне пред време. Приказна за детето кое му даде важно ветување на својот татко пред неговата смрт – дека неговата мајка никогаш нема да биде сама и без поддршка. Затоа малиот Павле и помага на мајка си да ги направи најубавите цветни аранжмани, од чија продажба живее ова семејство. Неговата мајка Тања за Telegraf.rs вели дека март секогаш им е најтешкиот месец во животот бидејќи тогаш дознале дека Дејан има леукемија.
– Март е месец кој не беше убав спомен за мене и моите момчиња Павле и Никола, но од тој месец преживуваме. Дејан на 1 март се разбудил со првите симптоми на леукемија. Борбата траеше 9 месеци, беше неверојатно тешка и за жал го загубивме. Сè уште зборуваме како да е жив, така научивме, да одиме на гроб, да зборуваме и да замислиме дека ни дал одговор на некои прашања. Полесно ни е и вака функционираме година и три месеци откако тој почина. Имаме многу проблеми, повеќе настрада постариот син Павле, за сите тројца побаравме дури и помош од психолог. Таквата загуба не е лесна без стручна помош. Психички се опоравивме, но не физички и веројатно никогаш нема. Таа болка не може да се потисне и да се избрише. Важно ми е дека момчињата останаа такви какви што беа – вредни, полни со љубов и внимание – ја започнува својата приказна оваа храбра мајка на две момчиња.
– Тато знаеше дека ќе умре, па ни даде некои задачи кои му ветивме дека ќе ги исполниме. Една од тие задачи е што Павле помага во продажбата на аранжманите. Таа улога му ја додели бидејќи е постар и созреал повеќе отколку што треба во споредба со неговите врсници. Тој ја сфати задачата премногу сериозно. Колку и да се трудам да му објаснам дека не треба толку да се замара, тој не слуша. Тој му ветил на својот татко и татко му бил центарот на светот и сфатил дека мора да го почитува тоа. Жал ми е што моите деца ја поминаа целата таа болка, а сега повторно поминуваме низ животот како што треба, но ништо не им фали, јас работам напорно и работам две работи. Од продажбата на цвеќето во текот на 8 март собирам заштеда што ќе ја имаме за неколку месеци, а најважно ми е да не го чувствуваат недостатокот на својот татко – објаснува мајката на овие момчиња.
Тања вели дека нема зборови со кои може да се опише гордоста што ја чувствува. Пред се, таа е горда на тоа како момците се справија со огромната загуба, а потоа и на нивната личност, сила, поддршка и огромна помош.
– Како родител сум многу горда на моите момци, пред се затоа што загубата на својот татко ја презедоа онака како што ја презедоа. Некогаш ми е многу тешко бидејќи и помагав на мајка ми, а сега и тој треба да и помогне на својата. Јас сум истото дете без татко – низ солзи вели таа.
Пред да се разболи Дејан, Павле знаел што ќе се случи кога ќе порасне. Без размислување би рекол дека сака да биде доктор. Но, и леукемијата ја изгасна таа искра кај него. Прерано му го одзеде таткото, но и љубовта кон оваа професија.
– Павле сакаше порано да биде доктор. Сепак, покрај се што се случи, тој повеќе не го сака. Сега тој е заинтересиран за компјутери, па ќе видиме каде ќе го одведе патот. Никола би сакал да се занимава со земјоделство бидејќи и ние имаме малку земја. Така мислат сега, а ќе видиме подоцна – вели мајката.
Низ солзи Тања ни раскажува каков голем човек бил нејзиниот сопруг. Таа објаснува дека се разбирале само со гледање, а момчињата го гледале како херој. Иако помина повеќе од една година од смртта на Дејан, болката и маката веројатно никогаш нема да исчезнат.
– Ние двајца имавме совршен брак, се разбравме со поглед. Беше прекрасен татко, а кога дознавме за дијагнозата се борев на секој начин. Копав со раце и нозе и се уште имам впечаток дека не се борев доволно затоа што не го спасивме. Од друга страна, знам дека направив се што беше во моја моќ. Така мораше да биде… – низ липање вели таа.
Сега, единствената цел на Тања е да ги води своите момчиња на вистинскиот пат и да им даде се што заслужуваат. Среќно детство, иднина. Со разум, оваа жена сега се плаши од смртта и секој ден се моли на Бога да ја задржи во нивните животи што е можно подолго.
– Мојата најголема желба е да бидат здрави, ништо не е поважно во мојот живот. Исто така, дека треба да си го зачувам здравјето за да можам да ги водам двајцата на вистинскиот пат. Понекогаш му се молам на Бога и го молам да ме чува здрава додека не наполнат 18 години, а потоа можат сами. Само да бидам со нив кога се деца. Сега имам огромен страв од смртта. Страшно е кога знаеш дека човек се буди едно утро и ќе дознае дека умира, а ден пред тоа бил здрав – вели мајката.
Како и изминатите години, Павле и Тања и овојпат за празникот на жената ќе имаат полни раце работа, а не се плашат од работа. Се надеваат дека ќе имаат што повеќе нарачани аранжмани кои ќе разубават нечиј живот, а кои се именувани по личноста која им го разубави – Дејан.