Жена (45) од Степановиќево кај Нови Сад е едно од лицата кои за среќа се спасиле од големата трагедија на новосадската железничка станица. Таа ги опишала сите детали од кобниот момент кој однесе 14 животи, објави српски Курир.

Да потсетиме, завчера неколку минути пред пладне се случи трагедија кога се урна настрешницата на влезот во зградата на станицата. Од засега непозната причина, бетонска настрешница тешка неколку тони за неколку секунди паднала и ги покрила патниците кои чекале превоз. Под урнатините повеќе од 80 спасувачи ги извлекле телата на жртвите, а бројката е црна – 14 жртви, меѓу кои и деца.

– Самиот Бог ме спаси. Никој друг, верувајте ми. Тоа утро отидов во Нови Сад да набавам неколку залихи, како што обично правам. Стигнав на станицата околу 11:25 часот и седнав на една од клупите. Ја споделив со еден постар човек. Седам и размислувам дали купив сирење, гледам во кесата и гледам дека не сум купила. Станувам, а потоа седнувам, размислувам кој пак ќе се враќа на пазар по сирење, но повторно нешто ме мачи и решавам да го пропуштам тој автобус и да го фатам подоцнежниот – вели нашата соговорничка, додека нејзините очи се видливо отечени од плачење и продолжува:

– Одам на пазар. Купувам домашно сирење и се приближувам до станицата, и како да сум во филм. Се вртам, се слушаат сирени, слушам офкање, довикување, болен лелек.

Според неа, сè што направила е да ги фрли торбите со намирници што ги држела во двете раце.

– Сè што видов е дека паѓам. О Боже, можев да умрам. Седев таму неколку моменти. Побледев, знам дека некој човек ме држеше. Ме праша дали сум добро, не му кажав ништо, сакав но не можев да испуштам глас – вели таа во еден здив, опишувајќи го шокот откако ги видела урнатините пред локацијата.

– Не се сеќавам како дојдов дома. Потоа маж ми ми кажа дека се плаши да не сум се повредила затоа што не му се јавувам на телефон, а јас му реков дека го чекам автобусот и дека ќе дојдам. Тој не знаеше дека се вратив да купам сирење. Отиде да ме бара, ја преживеа агонијата.

Со грутка во грлото вели дека ги познавала повредените соседи Ѓуро Швоња (75) и тинејџерот Немања Комар (17).

– Жал ми е што дојде до ова, ова не требаше да се случи. Господ ги зеде со причина, иако сите сме неутешни и мислиме дека ова е голема неправда. Никој не смеел да се повреди – вели додека ги брише солзите од надуеното лице.

Како што ни кажа, од вчера плаче, не може да се смири.

– Се трудам да не размислувам за трагедијата, но таа е посилна од мене. Не можам, а да не помислам на тие деца кои загинаа. Ги видов нивните слики на вестите. Се сеќавам, дедото го предупреди девојчето да остане во негова близина за да не истрча на патот. Беше загрижен… Сите тие слики ми се пред очи. Не сум спиела, се плашам да заспијам – вели таа на крајот од разговорот.