Даниела Огњеновиќ Ковач и нејзиниот сопруг Дарио немале поим дека главоболката на нивниот син Александар (11) ќе заврши фатално поради, како што тврдат, невнимание на лекарите. Трагичниот настан се случил пред два дена во Бјелина, Босна и Херцеговина.

Мајката Даниела во својата исповед за последните моменти од животот на нејзиниот син вели дека дошол во болница на нозе, а последниот ден се изгубил и не препознавал никого, станал агресивен и само повторувал: „О, Боже мој“, стискал со забите и се удирал по нозете од болка. Мајката раскажа што точно се случило и како го изгубила своето дете за само неколку дена поради многу дискутабилната проценка на лекарот од детското одделение во болницата „Свети Врачеви“ во Бјелина.

Имено, како што тврди Данијела, на момчето му се слошило на 26 август и заедно со сопругот го однеле детето во Итна помош. Даниела вели дека малиот Александар тој ден имал многу силна главоболка и двапати повраќал.

– Кога стигнавме во итната медицинска помош, беше 14:30 часот. Тогаш од итната помош ни рекоа да се качиме по скалите, бидејќи Здравствениот дом е отворен до 15 часот. На катот на Здравствениот дом, тимот 3 го прегледа и таа докторка ни даде упат за понатамошно болничко лекување, бидејќи не сакаше да мисли за викендот, дали нешто ќе му се случи.

Веднаш заминавме во болницата „Свети Врачеви“. Го испитуваше доктор невролог и не’ упати кај педијатар. Докторката од тимот 3 случајно напиша невролог на упатот, па требаше да одиме на детски педијатар, поради што моравме повторно да одиме во Итна помош за да добиеме нов упат за детски педијатар. После тоа се вративме во болницата „Свети Врачеви“ – ја започнува приказната мајката на починатото момче.

Таа вели дека тој ден бил дежурен лекарот Б.Г. кој го прегледал и рекол дека можеби е топлотен удар и дека треба да остане во болница, да направи тестови.

– Останав со син ми, додека сопругот отиде дома да ни ги донесе работите што ни се потребни во болница. Веднаш по приемот, тој беше ставан на инфузија на секои 6 часа. И покрај инфузиите, детето непрекинато повраќаше. Му ги направија тестовите и рекоа дека се е во нормални граници. Моето дете сепак се жалеше само на главоболка, светлината го мачеше и сакаше само да легне. Лекарите рекоа дека се сомневаат во топлотен удар – раскажува Данијела.

Следниот ден, недела, 27 август, имаше посета и лекарите рекоа дека е сончаница и поспаност.

– Син ми уште повраќаше, иако примаше инфузија, не можеше да седи, постојано сакаше да легне и криво гледаше. Тој ден примаше интравенски апчиња на секои 8 часа и го ставаа на пентраксил, но сè уште повраќаше и се жалеше на главоболка. Неговата состојба се влошуваше. Штом јадеше нешто, веднаш повраќаше. Така помина таа недела, медицинските сестри само ги менуваа инфузиите, а тој постојано повраќаше – вели мајката.

Во понеделникот наутро, кога имало визита, кај нив дошол и неврологот.

– Неврологот го натера син ми да стане, да седне, да оди на прсти, пети, нога пред нога итн. Тој рече дека наодот е уреден. Му поставија неколку прашања, а тој полека одговараше. Кога неврологот го прашал каква е неговата главоболка, тој одговорил дека „му кружи мозокот“.

По тој преглед, детето повторно бил исцрпено и легнало. Лекарите се договориле детето да го прегледаат ОРЛ и офталмолог. По некое време, медицинската сестра влезе во собата и рече дека ќе одиме кај ОРЛ и офталмолог. Додека пешки се качувавме од 2 до 3 кат, тој со мака одеше и додека стигнавме повраќаше се и лицето му беше пожолтено. Потоа медицинската сестра го измила, го ставила во кревет и му ги подигнала нозете во воздух за да му биде подобро. Кога детето се освестило, го прегледале и рекле дека наодите се нормални. Го зедов син ми во раце и го однесов долу во собата. Го ставив во кревет, тој беше вознемирен и исплашен, па медицинската сестра донесе ограда и ја стави на страната на креветот, за да не падне од креветот – вели мајката.

Не ги препознал мајка си и татко си

Гледајќи дека на детето не му се подобрува состојбата, Даниела отишла кај докторката кој го примила момчето и ја замолила да му ја сними главата, да направи КТ скен или ултразвук.

-Таа ми одговори: „Де Даниела, вие родители само сакате да ги зрачите децата“ и таа слика е штетна како и петстократното снимање на белите дробови. Ме праша каков ученик е, а јас и реков дека е одличен. Се изјасни дека тој не е ни за двојка …

Ова навистина ме погоди како родител и просветен работник. Верувам дека ниту еден лекар не треба да го омаловажува својот пациент. Во тој, за нас, кобен понеделник, време за посета дојде од 14:00 до 15:00 часот. Уште пред посетата забележав дека син ми на моменти се губи. Потоа дојдоа моите родители, сопругот, мојот помал син и сестра. Синот не препознаваше никого. Потоа му се јавив на неговата учителка која многу ја сакаше, не ја препозна ни беа – вели Даниела.

-Мојот сопруг беше многу исплашен и истрча во ходникот и му се јави на докторот да му каже што се случило со детето, дошол во болница на нозе, а тој ден се изгубил и не препознал никого, исто така станал агресивен, почнал да вели: „О, Боже мој“, ги стискал забите и си ги удирал нозете од болка.

Цело време не можеше да ја издржи светлината, само лежеше и криво гледаше. Не можеше ни да оди. Мојот сопруг и татко ми наизменично го носеа низ собата додека тој повраќаше . Бидејќи цело време чекавме да се појави некој од лекарите, конечно по некое време се појави Б.Г. и го праша синот дали знае кој е, синот не го препозна .

Сестра ми убаво го праша зошто не му ја сликаат главата, на што тој одговори дали ти си доктор… Тогаш му кажавме зошто не го испратиле на друго, ако не можат ништо да направат, вели Даниела.

Не сакаа да го ангажираат хеликоптерот

Токму тоа се случило бидејќи докторот си заминал и по извесно време се вратил и рекол дека се слушнал со началникот на неврологија во Бања Лука и дека ќе биде испратен со брза помош.

– Го прашав зошто не не праќате со хеликоптер, бидејќи син ми е многу лошо. Тој одговорил дека не е итен случај и дека животот не му е во опасност – објаснува Даниела. Инаку, растојанието помеѓу Бјелина и Бања Лука е нешто повеќе од 220 километри.

– Не испратија сопругот, мајка ми и татко ми и отидовме во амбуланта во 15:45 и заминавме. Подоцна дознав дека моите родители го прашале докторот дали знае што е дијагнозата и што мисли дека е. По сето ова, тој рече дека се сомнева во менингитис или дури и воспаление на мозокот.

И рекол дека и нему не му е јасно и дека не е сигурен. Од сето наведено и по неговата изјава, на некој начин ја демантираше неговата претходна изјава дека не е сериозна состојбтаа. Менингитисот и воспалението на мозокот се итни и многу фатални, а доколку не се лекуваат навреме може да предизвикаат смрт за неколку дена. Докторот требало да го испрати во Белград или во Тузла, бидејќи се поблиску – вели Даниела.

Но, тогаш започна вистинската драма бидејќи момчето во амбулантното возило стануваше се полошо и полошо. Како што ни објасни, во возилото до неа и Александар биле медицинска сестра и докторка која е практикант.

– Возачот возеше навистина брзо и се обиде што поскоро да не однесе до Бања Лука. Четириесет минути пред да пристигне на клиниката, имаше епилептичен напад и почна да крвари, пулсот му беше 44/18/22. Постојано ги прашував дали е жив, на што ми одговорија дека е.

40 минути пред пристигнувањето во Бања Лука, докторката од здравственото одделение се јави за информација кај докторката од болницата во Бјелина и му даде нешто на син ми, бидејќи таа не знаеше што да прави.

Требаше да се испрати искусен доктор со медицинска сестра, а не практикантка кој не знае што да прави. Понатаму не му го измерија пулсот… само му ставија кислород и преку маска му дадоа 15л/мин кислород. Во Бања Лука лекарите ми рекоа дека постапиле погрешно, и дека требало да направат масажа на срцето и дување воздух – објаснува Данијела.

Кога пристигнаа во Бања Лука, екипите беа подготвени и веднаш ги пречекаа.

-Ми го одведоа синот и почнаа со реанимација. Ја прашале медицинската придружба кога последен пат бил измерен пулсот, рекле 40 минути пред пристигнувањето. Се обидувале да го оживеат 90 минути со апарати и масажа на срцето, а му дале и дози адреналин, но ништо не помогнало.

– Многу сум лута на лекарите педијатри од болницата во Бјелина, а особено на д-р Б.Г. кого лично го познавам. Не можев ни да замислам дека може да направи вакво нешто… Сакам да спречам некому да му се повтори ова, што го преживуваме како родители – изјави Даниела.