Хрватската писателка Ведрана Рудан, која со месеци се бори со ракот, објави тажна колумна во која вели „дека умира“.

Имено, Ведрана Рудан во својата колумна ја опиша својата борба, а истата објавена на нејзината веб-страница „Руданинфо“ ја растажи целата јавност, а ние ви ја пренесуваме во целост:

„Умирам. Не е фер да го пишуваш ова кога имаш онколог, кој се вика д-р Г., не можам да му го спомнам презимето. Штета. Се вика како мојата омилена риба.

Затоа што мислам дека умирам, ете Г, се исправам, сакам да бидам поблиску до маж ми. Се стуткав до него. Ги гледавме изборите. Конечно разбрав што ме мачеше со години. Пленковиќ е едноставно глупав човек. Глупав во најбанална смисла.

Неодамна прочитав дека 30 отсто од доматите во светот се произведуваат во Кина. Го берат луѓе во окови. Ми паднаа на памет додека ги гледав новинарите кои држат круши под носот на идиотот и мислев дека кинеските робови имаат полесна и поимагинативна работа.

Како е да сфатиш дека си смртен, дека имаш особено редок рак кој никому не простува?

Еден од чекорите е влез во амбулантата за онкологија на Риека КБЦ. Штета што многумина од вас никогаш нема да влезат таму, а се снимаат документарни филмови на други теми.

Луѓето што ги запознав таму ми ја уништија тезата дека нема добри луѓе. Толку многу емпатија, љубов, насмевки, нежност, зборувам за младите луѓе кои работат таму, никогаш во животот не сум сретнала, а ова знаење ми го брише стравот од смртта.

Цел живот мислев дека е тешко да се најде добар човек, сега знам дека ги има, дека ни се блиски. Не, не, не и не. Не се такви кон мене затоа што јас сум „Некој“, знам дека не сум „Некој“, но некои не мислат така. Тие се исти со сите пациенти.

Пациентите со хемотерапија често имаат скриени вени, уморни од боцкање и боцкање, бегаат од иглата. Тогаш им приоѓа сестрата и ги тапка, па им вели: „Лутете ми се мене, одиме, ајде, повеќе нема да ве тепам“. Вената се предава, иглата влегува, течноста се движи. Течност која многумина ќе ги врати во живот.

Сите добиваме и бранч. Не знам дали некогаш сум изела сендвич и сум пиела кефир со такво задоволство како на последната хемотерапија. Луѓето се менуваат, момчињата и девојчињата се смеат, го туркаат животот во нас без брзање и нервоза.

По шест часа стануваш од столот, сѐ уште нема донатор да ни даде нови, одиш дома и чекаш.

Поминав низ пеколот, ниту прва ниту последна, и завршив на Онкологија. Инфузии, огромни количини лекови, тешко болни пациенти околу вас и медицински сестри, собарки, лекари буквално паѓаат од нозе, ритамот е убиствен. Ми доаѓа на ум колку се пишуваше за Берош, еден од низата хрватски криминалци, но никој да каже ни збор за овие херои и хероини.

Вашите тимови не влегуваат таму, нема извештаи, не зборувате колку е добра храната, колку пати се менува постелнината на пациентот во единица време, како никој не се жали на платата, статусот, газдите, работата.

Нормален човек не би издржал таму ниту еден час. Некои сестри работат таму веќе триесет години. Со насмевка, дотерани, нашминкани, утешни, храбри. Може да се ставаат лекари и лекарки како мелем на рана.

На перверзен начин, мило ми е што имам рак. Запознавањето со сите овие луѓе ми ја врати вербата во животот. Баш сега кога го губам. За мене и за мојата душа, подобро доцна отколку никогаш.

Па, морав да ви го напишам ова на вас здравите луѓе кои имате илјада проблеми, кои гледате избори, кои мислите дека вашите животи се потрошени и дека светот е долина на солзи. Можеби е така, додека сте здрави.

Кога си смртно болен опкружен со добри луѓе, околу тебе светат светли бои, твоето срце е полно и на некој начин сфаќаш дека можеби и ти си добар кога толку многу добри луѓе се грижат за тебе.

Ви благодарам, добри луѓе. Ме променивте“, напиша Ведрана Рудан.