Јас сум Швеѓанец, но и мешана раса. Мајка ми е католик од Хрватска, татко ми е муслиман од БиХ. Иако поголемиот дел од кариерата го поминав во Италија, моите најрани сеќавања се од Југославија. Ме носеа таму, со автомобил и со воз. Сè уште беше комунизам. Вака го започна Златан Ибрахимовиќ (40) своето одлично интервју за италијанскиот весник Corriere della Sera.

Одличниот Швеѓанец кажа многу, а ова се најинтересните делови од еден целосно отворен разговор, како што Златан знае само …

– Како дете бев тежок, проблематичен. Само што се родив, бабичката ме испуштила од метар висина. Целиот мој живот беше тежок. Бев различен во училиште; другите беа русокоси, со светли очи и нормален нос. Јас бев темен, со голем нос. Зборував поинаку од нив, се движев на друг начин. Родителите на моите соученици потпишаа петиција да ме исфрлат од часовите. Секогаш бев омразен. И прво реагирав лошо, се изолирав. Подоцна научив да ги претворам страдањата и омразата во сила, изјави напаѓачот на Милан раскажувајќи ги деталите за смртта на својот брат.

– Татко ми многу страдаше поради војната во Југославија. Секој ден добиваше вести за тоа како некој што го познавал бил убиен. Им помагаше на бегалците. Секогаш се трудеше да ме заштити од сето тоа. Кога неговата сестра почина во Шведска, не ме пушти на погреб. Но, кога брат ми Шапко почина од леукемија, отидов. Брат ми ме очекуваше, издиша пред мене. Го погребавме според муслиманските обичаи. Татко ми не пушти солза. Следниот ден отишол на гробиштата и плачел од утро до вечер. Самиот. Татко ми беше строг и кога еднаш ме фатија со пријател во мала кражба во продавница, бев среќен што го повикаа таткото на мојот пријател. Му пратија писмо, секој ден го чекав првиот поштар и кога дојде писмото го искинав. Да го прочиташе татко ми, немаше да биде добро….

Тоа се секакви работи, бидејќи неговото искуство е огромно, Златан видел и доживеал на фудбалските терени …

Мислам на словенски

– На натпревари ми викаа дека сум циган. Последен пат тоа беше во Рим, кога постигнав гол. Околу 50.000 луѓе ми викаат дека сум циган, а судијата ме опоменуваше. Расизмот е насекаде. И во Шведска.

И ако се прашувавте на кој јазик мисли и размислува Златан…

– На кој јазик мислам? На теренот никогаш на шведски, тоа е нежен јазик, а теренот е полн со зло. Таму мислам на словенски. Понекогаш на англиски и италијански. Но затоа дома се однесуваме како Швеѓани. На пример, ги соблекуваме чизмите пред да влеземе дома, остануваме во чорапи. Немаме слуги, една жена ни чисти, се друго сами правиме.

Тој, пак, пред две децении ја запознал сопругата.

„Јас сум со истата жена, Хелен, дваесет години. Тајната е во трпението. И рамнотежата што ми ја дава. Таа е десет години постара од мене и отсекогаш била позрела. Подоцна дојдоа Максимилијан и Винсент. И првпат се заљубив на 17 години. Затоа што првпат излегов од гетото во Малме и отидов во центарот на градот. Дури тогаш ги видов Швеѓаните кои сите ги замислуваат: сини и слободни – вели Златан.

– Не верувам во Господ, верувам само во себе. Животот е овде и сега. Кога си мртов, мртов си. И јас не сум суеверен, јас одлучувам како ќе се развиваат работите.

За мојот омилен гол…

– Можеби ножичките од 30 метри против Англичаните. Англичаните отсекогаш ме потценувале, велејќи дека не покажувам ништо против нив.

Тој откри и дека за малку ќе завршел во Болоња поради Синиша Михајловиќ.

– Пеев со Михајловиќ иако тој како играч ме провоцираше на теренот. Цел меч ми кажуваше страшни работи на српско-хрватски и тоа ме погоди. Денеска ме вика „бато“, сине. Кога се разболе од истата болест како и брат ми, речиси се преселив во Болоња. Поради него. Михајловиќ беше пргав на теренот, како и Балак, уште еден провокатор. Но, тие го правеа тоа за да му донесат предност на тимот, не беа расипани како Матераци на пример…