Две легенди на едно место! Уште една легенда на фолк музиката, Маринко Роквиќ, почина на 6 ноември на 68-годишна возраст, по кратка борба со опасна болест. Тој еднаш кажа колку му се восхитува на Тома Здравковиќ, кој му помогна на самиот почеток на кариерата.
На страницата на Инстаграм посветена на Тома Здравковиќ е објавена фотографија од Тома, Маринко Роквиќ и Љубиша Стојановиќ Луис. Како што беше објавено, Маринко го запознал Тома во далечната 1974 година и оттогаш неизмерно му се восхитувал и имал само пофални зборови за него.
На страницата е објавено едно од интервјуата на Маринко во кое тој зборува за неговото познавање со Тома, неговиот лик и дело.
„Бев почетник кога се запознавме. Тоа беше околу 1974 година, кога сите кафулиња и ресторани во Белград беа отворени до полноќ, освен „Градската визба“, која беше отворена од полноќ до зори. И кога го завршивме настапот, со моите музичари во дванаесет часот отидовме во „Градска визба“, во тие денови кога Тома пееше таму, да го слушаме и нешто да научиме, рече еднаш Маринко, пишува на спомената страница со фотографија.
“Тој се разликуваше од сите тогашни пејачи. Како мал обожавав некои пејачи кои имаа многу посилни гласовни способности од него, но со текот на времето сфатив дека тој е посебен бидејќи успеа да го прилагоди своето пеење на неговите песни. Тој пееше со интонација чисто до совршенство и имаше високо „це“ кое беше уникатно, така што сите други што подоцна се обидоа да пеат на тој начин беа смешни“.
„Тома виде талент во мене и ми даде многу совети кои многу ми помогнаа. Тогаш имав некои примери, а тој постојано ми велеше: „Само бегај од нив. Мораш да бидеш свој, не можеш поинаку. После заедно настапивме во Будва, на саем, се дружевме и навистина научив многу од него и за животот и за професијата. Потекнува од сиромашно семејство и сето тоа веројатно оставило длабока белег во неговата душа, затоа што таквите тажни песни како „Што ќе ми биде животот без тебе, драга“ и „Го допрев дното на животот“ само ја напаѓаат душата полна со горчина. Мислам дека минатото и потешкиот пат до врвот беа изворот на тагата на Тома. Но, таа тага беше неговата внатрешна работа, беше недопирлива за сите нас, бидејќи им даваше радост и топлина на сите околу него. Се останато го чуваше за себе, но сум сигурен дека секоја негова песна, напишана после одредени падови, се искачи на врвот додека трепнеш“.
„Луѓето како Тома се раѓаат еднаш во сто години. Тој беше благородна душа, единствена и неповторлива“, заклучи тогаш Маринко Роквиќ за Тома.
Маринко Роквиќ не напушти по борбата со ракот на панкреасот, а во последните месеци се бореше и со бактерија која го нападна неговото тело по вирусот на коронавир.