Маша Драганиќ (38) помина низ борба што за многумина е незамислива. Рак на дојка. Мастектомија. Рак на грлото на матката. Хистеректомија.

Метастази во коските, црниот дроб, па дури и 36 во мозокот. Таа го преживеа сето ова откако стана мајка на прекрасно машко бебе во 2015 година. Лекарите ја сметаат за медицинско чудо, а со насмевка и неверојатна сила, таа секој ден го зема животот за уздите и ја пишува својата приказна.

Нов карцином

На родената во Тузла, која долго време живее во Бијелина, ѝ бил дијагностициран рак на дојка кога мислела дека е во најдобра здравствена состојба.

– Можеби четири месеци по породувањето, видов грутка на градите и отидов на преглед во Белград каде што рекоа дека е млечна жлезда бидејќи сум млада и нема потреба од паника. Ми рекоа дека ако не исчезне за шест месеци, повторно да ги контактирам, а моја грешка тогаш беше што не побарав второ мислење. Не чувствував никаква болка и генерално бев добро. Сепак, поминаа повеќе од шест месеци кога отидов на втор преглед, а дотогаш веќе беше пораснато – Драганиќ ја започнува својата приказна за „Аваз“.

Отишла на ултразвук и докторот ѝ рекол веднаш да се јави на онкологија.

– Бев млада, беспомошна и решив да го продолжам лекувањето во Белград. Беше дијагностициран рак и морав веднаш да се оперирам, а патолошките резултати беа многу лоши. Потоа, во рок од еден месец, имав втора операција за отстранување на „лежиштето“ на туморот, а лимфните јазли беа тестирани и се покажа дека се здрави, што беше одлична вест. Примив зрачење и мислев дека тоа е сè – рече Драганиќ.

Две години подоцна, за време на редовен преглед, тие повторно открија нешто на нејзината града на магнетната резонанца и предложија биопсија.

– Тогаш решив да направам мастектомија. Тоа беше исклучиво моја одлука, во желбата да се ослободам од проблемот и да го спречам да се врати. Сепак, моето тело одби да прифати еден имплант и во следните месеци направив низа операции и трансплантации на кожа, и конечно се откажав. Кога заврши, сфатив дека доцнам на гинеколошкиот преглед“, опиша Драганиќ.

Таа направила ПАП тест кој беше лош, што ги шокираше сите. По конизацијата, беше утврдено дека станува збор за рак на грлото на матката. Нов рак, сосема неповрзан со другиот.

– Имав хистеректомија, матката беше отстранета, како и лимфните јазли. Се опоравував убаво два или три месеци, а потоа беше време за уште еден преглед. Потоа открија метастази во моите коски и мала дамка на белите дробови. Почнав со радиотерапија за моите коски во Бања Лука, додека тие рекоа дека веројатно не е ништо загрижувачко за моите бели дробови. Имав среќа и успеав да стигнам до Виена, каде што открија дека имам огромна метастаза на трахеата и дека буквално можам да се задушам во секој момент. Веднаш почнаа да ме лекуваат, почнав со инјекции за метастази на коските, кои ги примам и денес, со ремен за ‘рбетот за да не се скрши бидејќи веќе беше во лоша состојба – рече Драганиќ.

Лоши вести

Таа исто така прими хемотерапија и уште потешки вести – ќе мора да ја зема до крајот на животот.

– Ако метастазите се во мирување, го користам препишаното, ако има промена, се менува и хемотерапијата. Живеам вака веќе шест години. На почетокот беше исцрпувачки, особено со мало дете, не знам каде ја најдов силата. „Тоа беше само волја за живот, чувство дека моето време не е дојдено, чувствував дека сè уште имам долго време да живеам и дека така ќе биде“, опиша Драганиќ.

Таа била подложена на операција на повеќе метастази на мозокот, додека била будна, и морала да остане мирна со часови додека тие биле отстранети со ласери. Нејзиниот доктор бил фасциниран од неа и решил да направи сѐ што може за да ја спаси.

– Понекогаш терапијата ми е тешка бидејќи ми паѓа имунитетот, губам сила и енергија, чувствувам мачнина, па тоа влијае и на мојата психа. Сепак, после тоа одмарам два или три дена, се наполнувам со енергија и се враќам во мојот живот. Исто како што дијабетичарите прифаќаат дека мора да земаат инсулин, јас прифатив доживотна хемотерапија. Понекогаш е само заморно што морам да патувам за да добијам терапија.

Немам време за размислување

– Немам време да размислувам за болеста. Во меѓувреме, се разведов и сега сум мајка на момче која мора да се храни себеси и својот син, а едноставно немам време да се жалам на судбината. Морам да живеам, да се борам, и не само тоа, сакам да бидам жива за мојот син долго време.

Сакам да ме памети во различни ситуации. Јас самата ја загубив мајка ми од оваа болест на млада возраст, и како некој што се соочил со неа толку рано, едноставно се трудам да не дозволам мојот син да ја доживее. Полна сум со енергија и сакам секогаш да ме гледа весела, насмеана, среќна и мислам дека успевам во тоа“, рече Драганиќ.