На денешен ден, 17 јануари минатата година, почина Дејан Милојевиќ. Легендарниот кошаркар и тренер почина од срцев удар, а на годишнината од неговата смрт, интервју за Информер даде првиот тренер на Милојевиќ, Горан Хајдер.
Хајдер во 1989 година го однел Милојевиќ во кошаркарскиот клуб Ташмајдан, а освен што се сеќавал на Деки, открил и кои според него биле причините за неговата смрт.
– Ќе го паметам како што беше кога го донесов од Падинска скела. Со неговата добрина. Како дете кое во тоа време тренираше фудбал и карате, каде што го доведовме преку еден од неговите пријатели. Во тој клуб во кој работев, немавме високи деца. Кога Дејан дојде на Ташмајдан во април 1989 година, беше висок околу 183 сантиметри и имаше неверојатна насмевка и добродушен карактер. „Она што го имаше тогаш, остана до крај“, ја започна својата приказна Горан Хајдер за Информер и продолжи:
– Кратко го тренирав, но по седум дена веднаш го пријавив и одигравме натпревар против Звездара, каде тој го постигна првиот кош. На почетокот работевме со него на основите на кошарката, а потоа му дозволивме да научи и да го најде својот пат низ играта. Таму почна одлично, а потоа се пресели во селекцијата 76/77 и беше преземен од Милан Миша Лакиќ, кој му всади се што подоцна имаше Дејан – борбеност, карактер, одбрана, скокање… Дејан не се измени како личност, тоа е важно да го знаете. Беше пристапен и љубезен со сите.
– Беше фудбалски голман. Неговата единствена предност беше тоа што знаеше добро да ја фати топката. Потоа се осврна и на кариерата на Дејан Милојевиќ.
– Дејан за прв пат беше МВП во кадетското првенство во 1994 година, кога ние како мал клуб станавме шампиони на Југославија победувајќи го Партизан во финалето… Дејан веќе имаше добиено МВП награди преку помладите категории. На 16 години преминува во првиот тим на КК Ташмајдан со кој настапуваше и во првата лига. Важно е да се каже дека стана професионалец дури кога се пресели во Будуќност. Дотогаш имаше договори за опстанок.
Како што истакнува Горан Хајдер, тој и Дејан Милојевиќ останале блиски и имале заедничко хоби.
– Живеевме многу блиску еден до друг во Нов Белград и понекогаш возевме велосипед заедно. Па, јас бев негов тренер во 1989 година, но продолживме да се дружиме многу подоцна, па дури и побара совет кога стануваше тренер. Никогаш не бил арогантен и не се однесувал лудо. Им помогна на многумина, колеги кошаркари кои не беа успешни, на овој или оној начин.
Тој потоа изнесе шокантни тврдења за неговата смрт.
– Тоа беше шок за сите нас, меѓутоа, кога разговарав со Дејан, во периодот на к-орона кога го прележа тоа имаше последици за него. Она што му се случи беше последица на заразувањето со к-орона. Тој отиде во Америка и му реков да внимава на своето здравје. Тоа беше шок за мене, но на некој начин знаев какви ќе бидат последиците. Воопшто не беше пријатно. Зошто? Кога работевме со тие деца да станат играчи, целта ни беше тие да бидат тренери, селектори… Бев многу горд на него што беше асистент во српската репрезентација – откри Хајдер и заклучи:
– Го видов пред да замине во Америка. Неговата цел беше да биде асистент во НБА тим. Исто така, неговиот план беше да стане селектор на српската репрезентација. Тоа беа единствените две желби што ги имаше во тој период.