Хрватскиот архитект, маркетинг експерт и инфлуенсер Марко Бабиќ (31) две години храбро се бореше со сарком, а на својот инстаграм-профил редовно ги информираше своите обожаватели и јавноста за напредокот на болеста. Почина во јули минатата година.

Бестселерот на Марко Бабиќ пристигна во српските книжарници и моментално е една од најбараните книги. Хрватскиот инфлуенсер, кој почина од рак на коските на 31-годишна возраст, во својата книга ја раскажа приказната за животот, за надежта, непоколебливоста и храброста за време на борбата против маѓепсаната болест.

Марко Бабиќ беше архитект, автор на бестселер, маркетинг експерт, но и личност која им помогна на многумина кои се соочија со сериозна дијагноза – неговиот беше саркомот на Јуинг, а својата болест ја претвори во патување на кое ги покани сите луѓе, најпрво преку Instagram објави, а потоа низ редовите на неговата книга. Сепак, тој не ја преживеа битката со опасната болест, почина минатата година (имаше 31 година), а тажната вест одекна на мрежите.

– Патувај, наше момче. Скршени, но горди што бевме со тебе на ова патување – пишувало покрај неговата фотографија на Инстаграм.

Неколку месеци пред неговата смрт, Марко бил свесен дека ги исцрпил сите опции за лекување во Загреб. Сепак, тој никогаш не се поколеба. „Знам дека на крајот ќе бидам здрав. Знам дека на крајот ќе бидам подобра верзија од себе. Знам дека на крајот ќе бидам бескрајно побогат поради искуството што ќе го имам“, рекол тој.

Токму поради овој оптимизам тој стана толку популарен.

На крајот на октомври 2021 година, „семејството на Инстаграм“ на Марко се зголеми за неколку илјади членови поради фотографијата на која стои пред знакот „Веќе не сум болен“.

Како што и самиот изјави тогаш, фотографијата направена на пат до градинката каде оди неговата ќерка Тонка, изгледала како добар почеток на патувањето во кое сакал да сподели со виртуелната публика што се случува во неговиот живот. Дополнително, рече Марко, ја избрал оваа фотографија затоа што нема да мора да размислува која фотографија да ја објави денот кога борбата со саркомот е зад него.

Како што објавија медиумите, Марко првично ја припишал грутката на градите и болката во грбот на недоволно движење, но дијагнозата беше Јуинг-сарком, малигнен тип на тумор кој се формира од канцерогени клетки во коските или меките ткива. Специфично во целата приказна беше позитивната енергија на Марко со која ги инспирираше, охрабруваше и воодушевуваше своите следбеници.

„Луѓето мислат дека сум роден позитивен. Мене ми е глупо, се истренирав да бидам таков…. Се погрижив да немам никаква врска со негативното размислување“, рече тој.

– Не знам како луѓето ме доживуваат, но не сум среќен и позитивен 0-24. Но, поентата не е дека нема грди и лоши моменти, туку поентата е да ги сфатите. Да речеме, секогаш кога ќе завршам со хемотерапија, таа недела ми е страшно психички тешка. Тоа го сфатив по првата хемотерапија и сега ќе бидам подготвен за тоа. Тоа го знаат сите околу мене, зборувам за тоа и велам „Малку ми е тешко деновиве“, а знам дека морам да го достигнам своето ниво. Штом зборувам и станам свесен, станува помалку реално, колку и да звучи контралогично, тогаш работам на издигнување на некое свое ниво. Не е секогаш лесно, понекогаш ми требаат денови, понекогаш се прашувам како да стигнам, но ти се фаќаш за ситници и јас стигнувам малку по малку“, објасни Марко.

Многу му значеа поддршката и пораките на луѓето кои тврдеа дека тој ги инспирирал да се променат.

– Навистина сум убеден дека се можеш со глава, а на луѓето кои ме следат морам да им покажам дека оваа позитивност не е само нешто како „среќен сум“, туку може многу да придонесе, што можеш да донесеш чуда за себе со тоа“, рече Марко.

Малата Тонка знаеше дека тато е болен

Сите негови следбеници на Инстаграм ја познаваа малата Тонка, која често беше ѕвезда на објавите на Марко.

„И кажавме дека тато е болен, знае каде ми е раната. Разговараме со неа многу транспарентно, таа не знае што е рак, што се метастази, но зборуваме отворено до ниво што може да го разбере. Таа ми ги носи моите смути, ме прашува дали сум го испил лекот, се грижи. Таа знае дека понекогаш одам во болница, не разбира колку е сериозно, но мислам дека е добар пристап да не ја лажеш. Би било глупаво на секои три дена да се каже „тато оди на пат“, бидејќи децата се многу паметни суштества“, рекол Марко.

Инаку, кога дознал дека е болен, Марко решил да „штрајкува од сите страни“, па ги сменил и прехранбените навики, преминувајќи на растителна исхрана исклучиво на овошје и зеленчук. Посветувал големо внимание и на менталното здравје.

„Секогаш размислував за животот, за себе, се гледав себеси… Кога ќе започне кариера, работа, немаш време да размислуваш за себе, а кога започна сето ова, сфатив дека имам многу време да размислам, и тоа беше одлично за мене. Од сето ова сакав да извлечам некои заклучоци. Зборувам за тоа со сите, многу сум отворен, бидејќи сфаќаш дека можеш многу да добиеш од другите и дека другите можат многу од тебе“, рече Марко и додаде дека токму тука најмногу се поврзал со сестра му, со која многу разговарал за се.

„Патување наречено игра“

Своето искуство го собра во книгата „Патување наречено игра“.

„Неколку дена по добивањето на дијагнозата, почнав да запишувам работи што се случуваа и работи за кои размислував. Пишував првенствено за себе. Се плашев дека ќе ги заборавам сите животни заклучоци до кои ќе дојдам штом оздравам. Набргу потоа, кога лекарите дојдоа до некои не толку прекрасни резултати од тестот, тогаш сфатив дека освен за себе, пишувам и за моите девојки и ако сакам зборовите да преживеат доволно долго за да ги пречекам во нивните зрели години, морам да се погрижам некако да ги одвлечам од хард дискот на полица за книги – рече Марко при промоцијата на книгите.

„Патување наречено игра“ собира педесетина приказни кои ја следат хронологијата на настаните, но и размислувањата на Марко за нив, светот и животот воопшто.

„За мене беше важно да најдам место за доза хумор во секое поглавје. Се обидов на некој начин да најдам одговор на прашањето „Како е можно толку добро да толерирам се што ми се случува?“. Секако, има и тешки моменти, поглавја кои тешко се паметат, но мојот заклучок е дека токму таквите моменти најмногу не обликуваат како луѓе. Саркомот можеби мислеше дека тој ќе биде главниот актер на овој филм. Се погрижив неговата улога да биде добро дозирана. Од моја перспектива, главните улоги на ова патување ги играа: среќа, надеж, оптимизам, хумор и верба во себе“.